De wanden van de haarvaatjes (haarfijne bloedvaatjes) zijn zo dun dat bloedplasma en witte bloedcellen er doorheen kunnen en in het weefsel terecht kunnen komen.
De uitgelekte vloeistof heet weefselvocht. Dit weefselvocht omspoelt alle cellen en wisselt hiermee stoffen uit; voedingsstoffen worden aan de cel afgegeven en afvalproducten worden meegenomen. In de darmen neemt het weefselvocht voedingsstoffen en vetten op die later via het bloed bij andere weefsels terechtkomen. Een deel van het weefselvocht wordt weer opgenomen in de haarvaten.
Om ook de rest van het weefselvocht te kunnen afvoeren, heeft het lichaam een netwerk van buizen, de lymfevaten. Het lymfevatenstelsel is geen circulatiesysteem, zoals het bloedvatenstelsel.
De lymfevaten zuigen het restant weefselvocht op en transporteren het naar grotere lymfevaten. Het weefselvocht, dat we nu lymfe noemen, is kleurloos of wit.
Lymfevaten hebben – net als aders – kleppen die er voor zorgen dat de lymfe niet terugstroomt. De lymfevaten komen samen in lymfeknopen of – klieren. Wanneer de lymfen bacteriën, ontstekingsproducten of iets dergelijks meeneemt uit de weefsels, worden deze zo veel mogelijk uitgefilterd in de lymfeknopen. De lymfeknopen kunnen dan gaan opzwellen en doen pijn.
In de lymfeknopen bevindt zich ook klierweefsel, de lymfeklieren. Deze klieren kunnen witte bloedcellen aanmaken. Zodra de lymfeknopen ontstekingsproducten uitfilteren, maken de lymfeklieren extra witte bloedcellen aan, die op hun beurt de ontsteking te lijf gaan. Vanuit de lymfeknopen gaan de lymfevaten verder en verenigen zich in een dikke buis, de borstbuis, die langs de ruggenwervels loopt en uitmondt in de lichaamsader, vlakbij het hart. Zo komt de lymfe terug in het bloed.
Katten hebben veel lymfeknopen. Vijf paar liggen vlak onder de huid. Een dierenarts zal deze dan ook bij elk lichamelijk onderzoek controleren.